Een heel hecht en warm team april 2022

Na jaren lang klachten te hebben rondom mijn menstruatie en vaak naar de dokter geweest ben, ben ik in november 2017 erachter gekomen dat ik endometriose heb. Hier kwamen ze achter omdat ik een cyste had van bijna 8 cm en dit met spoed verwijderd moest worden. Tijdens de operatie zijn ze er dus achter gekomen dat ik endometriose heb. Eindelijk een diagnose, maar ook een grote onzekerheid of ik wel of geen kinderen kon krijgen. Mijn man en ik waren toen al ruim een half jaar bezig. Uiteindelijk zijn wij pas in 2019 naar de kliniek in Hengelo gegaan. Hier zijn we begonnen met ivf. Na vele negatieve verhalen te hebben gehoord, wilden we zelf toch een gokje wagen. Helaas kunnen wij ook zeggen dat wij hier een hele negatieve ervaring aan hebben over gehouden. Ziekenhuis in en uit, overstimulatie, gezien worden als een nummertje, brutaal personeel. Het is al een emotioneel traject en dit alles erbij maakte het niet makkelijker. 

 
Mijn beste vriendin zat net als ik ook in een icsi traject en heeft na goede verhalen besloten om naar Turkije te gaan. Zij is hier zwanger geworden van een tweeling en die zijn inmiddels 2 jaar en super gezond! 
 
Toen wij in Hengelo zaten, waren haar kindjes al geboren en vroeg zij zich ook af waarom ik dan toch maar naar Hengelo ging? Achteraf gezien snapte ik dit zelf ook niet. Na 2 mislukte pogingen hebben wij ook de stap genomen om naar Turkije te gaan. We vonden dit zo ontzettend spannend. Een land wat wij niet kende, en dan ook nog eens voor een zwaar traject daarheen gaan.
 
En….. uiteindelijk de beste keuze wat wij hebben kunnen maken in ons leven! Vanaf stap 1 ontzettend fijn geholpen door Evren, wat een geweldige spontane vrouw is dat. Ik was zo onzeker dat ik wel 100 vragen had. Maar zonder moeite, werd ik vol enthousiasme geholpen en gerust gesteld. Dat was onze eerste stap, alles werd tot in de puntjes geregeld. Het medische gedeelte, vliegtickets etc. Alleen dit voelde al fijn. Zorgeloos weg te gaan. 
 
Eenmaal in Turkije aangekomen ging vanaf moment 1 alles al zo goed. We werden met een luxe taxi opgehaald, aangekomen in een mooi hotel pakte we onze rust. De volgende dag zouden we worden opgehaald door onze gastvrouw. Ook dit was weer spannend, een nieuw persoon ontmoeten die het hele traject je zou bij staan. Eenmaal dat we wachtte in de lobby kwam ze eraan. Onze Hatice noemen we haar nu. Zij is naast onze gastvrouw ook onze vriendin geworden. Een vrouw met zo’n mooie persoonlijkheid en betrokken. Zij heeft ons enorm bijgestaan tijdens dit hele traject. Altijd kwam ze met een lach. Nou als je zo’n positief persoon naast je hebt, vergeet je soms waarvoor je daar was: “het traject” 
Want ja daar was ik over aan het schrijven.. want toen gingen we voor het eerst naar het ziekenhuis. Naar dr CEM. De belangrijke man die dit voor ons allemaal gaat waarmaken. Iig dit hopen wij. Hoe zou dit gaan in het ziekenhuis?! 
 
Nou eenmaal aangekomen, voelde ik al dat het heel anders was dan in Hengelo. Ik had er zoveel zin in gekregen. Zin zou je denken? Want je gaat weer aan de medicatie, etc.. dan heb je toch geen zin? Nou met zo’n warm team als daar sta je er meer dan positief in. En vooral na dr cem gezien te hebben kreeg je weer een boost erbij. Daar gingen we dan, na de controle hadden we groen licht. Want na alle medische dossiers toegestuurd te hebben, kan het toch best zijn dat Nederland misschien iets over het hoofd heeft gezien. Gelukkig was dit niet zo (dit wordt overigens voor dat je het traject in gaat wel vermeldt hoor). Aan tafel papieren ondertekenen, medicatie ontvangen van de medicijnman (zo noemen wij die daar) en uitleg krijgen over het 1 en ander.
 
Wij hebben voor de 21 daagse reis gekozen. Bij elke controle die je krijgt wordt gelijk weer gezegd wanneer je eerst volgende controle is. Dit was zoveel vaker dan in Nederland. Dit gaf je zo’n fijn gevoel, extra controles.. En daarnaast ook nog zoveel vrije tijd over. Alles liep bij ons vlekkeloos. Zelfs het spuiten deed in Turkije geen pijn. Waarschijnlijk minder gestresst, positieve omgeving etc.. Toen waren we op de dag van de punctie, wat spannend zeg. Toch een beetje moment van de waarheid. Hoeveel follikels heb je en hoeveel embryo’s blijven erover. De punctie is overigens onder narcose en wat is dit fijn!! Zonder narcose heb ik echt nare ervaring aan overhouden in Nederland. Bij ons waren er volgens mij 3 embryo’s overgebleven waarvan 1 teruggeplaatst en helaas de andere 2 hadden zich niet goed ontwikkeld verder.
 
Na een geweldig, spannende, emotionele tijd in Turkije te hebben gehad moesten we weer terug naar Nederland. Dit viel voor ons zwaar, omdat we zo’n mooie tijd hadden in Turkije. Alleen maar mooie en lieve mensen ontmoet. En je weet dat je niks meer kon doen. Je hebt een terugplaatsing gehad en die tijd moesten we uitzitten in Nederland.. Toen mochten we gaan testen, wij hebben een bloedtest gedaan en wat bleek: ZWANGER!!! Wauw onze droom was werkelijkheid geworden. Iets waar we zo lang voor hebben gestreden was dan eindelijk zo ver. En dat na 1 keer!!
 
Maar goed ik ben ik niet als niks mis gaat.. en ja hoor dat ging het dus wel.. een dag voordat we een echo hadden bloeden en bloeden.. en ja hoor dacht ik daar gaan we weer. Weer een miskraam. Gelijk naar de verloskundige en tot onze grote verbazing zagen we dan een kloppend hartje. Wauw!! Maar…… ja, maar… er zat naast dat mooie kloppend hartje toch iets wat er niet hoorde te zitten. Maar wat? Wij moesten daarom gelijk naar het ziekenhuis. Uiteindelijk bleek dit een hematoom te zien (zie Google uitleg) dit kan bij iedereen voorkomen. Zelfs ja zelfs bij gezonde mensen. Zo zeg ik dat altijd maar. Dit was gewoon dikke pech hebben, had niks met het traject te maken. Gewoon weer mijn lichaam die aan het falen was. 
 
Een hematoom kan uit zichzelf oplossen, maar die van mij was zo groot dat dit haast geen goed einde kon zijn. En na 4 weken vol te hebben gehouden heeft mijn lichaam het toch opgegeven en is het kindje met de hematoom eruit gekomen. Wat een verdriet. Ik was nog nooit zo ver gekomen als nu. Ik zakte door de grond, ik kon niet meer.. Ons kindje weg! Ik heb hier heel erg meegezeten, Turkije zagen wij als ons laatste kans. Maar mijn sterke man heeft mij weer van de grond opgebeurd en zei we hebben Nederland 2 kansen gegeven dus Turkije geven we ook 2 kansen. Want dit lag niet aan Turkije dit lag aan mijn lichaam. 
 
Dus ja we zijn voor de 2e keer weer daarheen gegaan. Dit keer de 10 daagse reis, en al begonnen met de medicatie in Nederland. Oh wat spannend vonden we het weer. Maar het voelde ook weer als thuis komen en iedereen herkende ons nog. Zo fijn maar tegelijkertijd ook weer spannend. Dr cem was ook zo betrokken en leefde echt met ons mee dat de eerste keer mis was gegaan. 
 
Nou na veel te hebben genieten van de mooie mensen en het mooie Istanbul was het weer zo ver. De dag van de punctie! Jeetje.. op het moment dat ik uit narcose kwam hadden we al meer goede embryo’s dan bij het vorige traject. Maar goed dan is het nog afwachten op de dag van de terugplaatsing. 
 
Eenmaal is die dag aangebroken en daar zaten we dan in onze privé kamer in het ziekenhuis te wachten op de terugplaatsing. Het kon natuurlijk ook nog dat er niks was overgebleven. En daar kwamen ze met het nieuws. We hadden 4 AA++ wauw wat een geweldig nieuws, ik werd zo emotioneel ik kon het niet geloven! En dit was van een 5 daagse embryo. We hebben hier de keuze gekregen om 2 embryo’s terug te plaatsen en dit was natuurlijk ook onze voorkeur! Maar dit hadden we nooit durven dromen. Na de terugplaatsing hebben we deze speciale dag afgesloten in het Sultan Ahmet moskee. We zijn zelf niet moslim, maar we hebben onze rust hier gevonden en vonden dit een speciale plek na een speciale plek. 
 
De dag erna zijn we terug gegaan naar Nederland. En was het afwachten.. ik vind het zo eng en spannend. Ik durfde geen zwangerschapstest meer te doen, ik had het gevoel dat deze dingen mij ongeluk gaven. Ik ben toen voor een bloedtest gegaan in het ziekenhuis, en mijn man laten bellen naar de dokter voor het resultaat. Mijn man was op het werk en ik thuis wat duurde dat ineens lang voordat die belde. Eindelijk belde die dan, en het was het wachten waard. We waren weer zwanger!!! Ik kon het niet geloven, het voelde dubbel ik wou genieten maar ik was ook zo bang dat het weer mis zou gaan. 
 
Met 5,5 week had ik weer best wel een heftige bloeding gehad gelijk naar het ziekenhuis en eenmaal daar aangekomen en bij de echo zagen we 2 kloppende hartjes!! maar ook dit voelde dubbel, 2 kloppende hartjes maar toch bloeden? Pff het leek wel weer allemaal opnieuw te beginnen.. ik durfde gewoon nog steeds niet te genieten. Ik ben toen ook gestopt met werken. En kon pas vanaf week 14-16 echt genieten. We hebben ook een gender reveal gedaan. En we zijn zwanger geworden van 2 jongens. Mijn zwangerschap is uiteindelijk goed verlopen, geen enkele klacht of gekkigheid meer. En ik heb het zelfs volgehouden tot 38 + 1 en ben toen ingeleid! Alles is goed gegaan en de jongens moesten 1 nachtje op de neonatologie afdeling liggen. Maar wij zijn ouders geworden van 2 kerngezonde baby’s! Ze zijn inmiddels al 4 maanden en doen het heel goed. Het is het mooiste wat er is en onze grootste droom is werkelijkheid geworden. Dankzij Human First (Evren) en het ziekenhuis Memorial in Istanbul door de Cem en zijn geweldige team!! 
 
Wij zijn nogmaals met open armen ontvangen door een heel warm en hecht team en weten wat ze moeten doen.
 
Trotse mama en papa van 2 jongetjes (april 2022)