Al 10 jaar hebben mijn man en ik een grote kinderwens. Na 7 jaar tevergeefs proberen besloten we het fertiliteitstraject in het plaatselijke ziekenhuis in te gaan. Er volgden diverse onderzoeken en de conclusie was: alles is goed met jullie. Dus bleef het 2 jaar bij follikelmetingen omdat mijn menstruatie niet heel regelmatig was. Na 2 jaar gaven we aan dat we een stap verder wilden gaan, maar dat waren de artsen niet met ons eens; ik was nog jong en moest eerst maar 10 kilo afvallen, ik was op dat moment al 30 jaar en voor mijn gevoel niet ontzettend jong.

My husband and I were trying to have kids for 14 years. Not ovulating (having PCOS), it was naturally difficult if not impossible for me to get pregnant on my own. I went through 7 IVF/ICSI cycles in the Netherlands at various hospitals in 12 years. I got pregnant 4 times but miscarried in the 6th week every time. Multiple tests were done to diagnose what was causing recurrent miscarriages but nothing was found. When I started fertility treatments I was 26 years old, now I had turned 38 and growing age was not making things easier for me. Being a scientist myself I knew that this could just not be by chance, that there was something wrong and it needed to be fixed.

Ons verhaal begon net als vele andere met een sterke kinderwens, na het stoppen met de pil liet deze wens op zich wachten. Waarbij we eerste instantie allebei nuchter en rustig bleven, werd onze wens met de dag groter. Na 9 maanden besloten we dan ook langs de huisarts te gaan, na een aantal onderzoeken werd ons verteld dat de zaad van mijn partner erg slecht was en dat de kans dat we ouders zouden worden erg klein was. Onze wereld stortte op dat moment in, zonder verdere uitleg of begeleiding zijn we op eigen houtje ons leven voortgaan zetten.