Human First – Johan & Inge
Na onze ‘’Human First’’ ervaring willen wij graag een bijdrage leveren aan de ervaringsverhalen voor de site van Human First. Dit omdat wij met zoveel mogelijk mensen willen delen hoe geweldig deze organisatie is en hoe een nare mededeling kan veranderen in een bijzondere ervaring. In het jaar 2011 besloten mijn man en ik dat wij graag een kindje wilden proberen te krijgen. We starten hiermee en maakten ons geen zorgen in het 1ste jaar. Na een jaar veel ‘’maakplezier’’ kregen we wel wat zorgen en besloten wij ons te laten onderzoeken. Een vermoeiende weg in het ziekenhuis van bezoeken aan een legertje verschillende gynaecologen inclusief een tweede legertje verschillende artsen in opleiding volgde met talloze onderzoeken begon. De wachttijden waren steeds enorm, waren nooit binnen een half uur na onze geplande afspraken aan de beurt.
Vervolgens hebben wij elke keer opnieuw ons hele verhaal moeten vertellen en werden wij zo snel mogelijk weer naar buiten gewerkt. Wij raakten hierdoor behoorlijk gefrustreerd. Het service niveau en de persoonlijke aandacht waren van een enorm laag niveau. We voelden ons elke keer weer een nummer in het ziekenhuis en kregen enkel uitgestreken gezichten van artsen, of wij nou emotioneel waren of niet. Empathie was ver te zoeken. Uiteindelijk bleek dat er een medische indicatie was en wij maar 1% kans hadden op een natuurlijke bevruchting. Het ziekenhuis gaf ons aan dat wij enkel met IVF-ICSI een kans hadden op een zwangerschap. Ondanks dit nare nieuws en vervelende ziekenhuis traject besloten wij positief vooruit te gaan, een kans op zwangerschap was immers niet uitgesloten. Wij zagen deze beslissing als een grote stap omdat we inmiddels in beeld hadden van wat een IVF-ICSI behandeling in zou gaan houden. Het romantische ‘’we maken een kindje’’ was er duidelijk vanaf.
Wij melden ons aan en het ziekenhuis zette ons vervolgens op de wachtlijst, we moesten 6 maanden wachten voor we konden starten omdat het onze 1ste poging was en we nog jong zijn. Dit verbaasde ons wan ik ben 35, in januari 36. Al bij al was ook dit een teleurstelling in de werkwijze van het ziekenhuis voor ons. Wij besloten niet bij de pakken neer te zitten en te gaan kijken of er ook andere mogelijkheden waren om onze wens in vervulling te laten gaan. Onze voorwaarden waren: persoonlijke aandacht, geen wachtlijst, het best mogelijke laboratorium om een zo hoog mogelijke slagingskans te hebben. Je gaat immers toch voorbij een ‘’de wet der sterksten’’ uit de natuur. Dan wil je enkel met super specialisten werken die topcellen uitkiezen met top apparatuur.
Wij kwamen via internet terecht bij Human First en waren in de 1ste instantie sceptisch over Turkije, we hadden wat vooroordelen en vraagtekens bij de medische zorg aldaar. We besloten echter toch contact op te nemen en te zien wat het zou brengen. Evren van Human First was de eerste openbaring, ze nam alle tijd om onze vragen te beantwoorden en leefde meteen met ons mee. We voelden ons eindelijk gehoord en kregen een heel goed beeld van wat in Istanbul mogelijk zou zijn. Nadat wij met elkaar en een aantal mensen dicht bij ons hierover hadden gesproken, besloten wij samen met Evren wanneer wij naar Turkije zouden gaan. Zij regelde alles voor ons (verblijf, vlucht, vervoer, afspraak in het ziekenhuis, gastvrouw, etc.), wij hoefden ons niet druk te maken om reisdetails maar enkel te concentreren op een relaxed vertrek. Op 12 oktober (vrijdag) vlogen wij naar Istanbul en werden wij opgehaald om te overnachten in het Belle Maison hotel … met fijne appartementen en persoonlijke service. We waren verrast door de moderne uitstraling van de enorme stad Istanbul en voelden ons er meteen prettig.
De volgende dag (zaterdag!) stond ons 1ste bezoek aan het Memorial Hospital te wachten waar wij de behandeling bij Dr. Cem en Dr. Arzu zouden starten. Murat (de zoon van de hoteleigenaar) was onze vaste chauffeur en Dayon onze gastvrouw. Dat was openbaring nummer 2, door de ongelofelijke vriendelijkheid, het medeleven en de openheid van hen voelde alles veel minder gespannen. Dayon is bekend met alle medewerkers van de fertiliteit afdeling, spreekt vloeiend Turks en kan daardoor met hen schakelen en vertalen naar het Nederlands daar waar je er met Engels niet uitkomt. Gewoon geweldig dat je deze service kunt hebben.
In het ziekenhuis werd alle tijd voor ons genomen, we konden meteen naar binnen op de afgesproken tijd en de omgeving voelde fijn en persoonlijk. Niet te vergelijken met de klinische, kille en fabrieksachtige omgeving in ons Nederlandse ziekenhuis. Na een duidelijke uitleg van wat in de komende weken zou gebeuren werd een echo gedaan, ook dit op een respectvolle manier, zonder het ‘’met je benen wijd in het openbaar’’ gevoel van Nederland. We kregen uitleg over de te nemen medicatie en konden genieten van vrije tijd voor de volgende 3 dagen. Een bezoek aan de apotheek volgde daarop, we hebben ongeveer de halve apotheek leeggekocht voor ons gevoel. Wij hadden nog nooit zoveel medicatie bij elkaar gezien. gelukkig werd alles door onze verzekering bij Agis vergoed en hoefden wij niets voor te schieten. Agis is overigens een aanrader aangezien zij een eigen kantoor in Turkije hebben, met je verzekeringspas kun je alles regelen. Er volgde een week met nemen van medicatie (piepkleine prikjes), bezoeken om de paar dagen aan het Memorial om de groei van follikels te volgen en lekker veel eigen tijd voor ontspanning. We konden gaan en staan waar we wilden, lekker eten, de stad bekijken, shoppen en lekker luieren. Heerlijk om zo los van alles te zijn en te genieten en ontspannen, wij zijn ervan overtuigd dat dit de loop van de behandeling ten goede komt. Je hebt immers geen zorgen om werk, boodschappen of privé verplichtingen maar bent lekker met zijn 2-en weg om toch wat romantiek in het geheel te kunnen brengen.
Aan het einde van de 1ste week bleek ik 10 follikels te hebben van minimaal 18mm, voldoende om de pick-up te gaan doen. Ik moest die avond (vrijdag) een laatste prik nemen en dan maandag naar het Memorial voor de punctie. We overlegden over plaatselijke verdoving of 15 minuten volledig in slaap en kozen voor het laatste, onnodig pijnlijden is immers voor niemand goed. Dit was weer een opluchting voor mij na alle horror verhalen uit Nederland over (pijn bij) de punctie. We deden rustig aan in het weekend, gingen nog lekker uit eten en maakten kennis verder met Murat en zijn vriendin. Super leuk om met hen nog meer van het echte Istanbul te zien en ook de niet toeristische plekjes te ontdekken. Een bezoek aan een voetbalwedstrijd van Besiktas tussen duizenden gepassioneerde Turken was hiervan zelfs een onderdeel. Maandag was de punctie, ondanks mijn zenuwen heb ik niets gevoeld. Ik was 15 minuten in slaap en droomde van een prachtig onbewoond eiland. Dayon stond mij de hele tijd bij en iedereen in de operatiekamer was super vriendelijk en behulpzaam. De uitrustkamer voelde als een luxe hotel en ook Johan werd heel netjes begeleid. Hij leverende na mijn punctie zijn potje met cellen in en de bevruchting kon beginnen. Er waren 7 eicellen verkregen, een mooi resultaat. Ik kwam aardig ongeschonden uit de operatie kamer, ruste een uurtje uit, kreeg een ontbijtje en bracht de rest van de dag door met een warm kruikje en veel knuffels van Johan.
We zouden gaan voor terugplaatsen van 1 embryo na 5 dagen, om een zo sterk mogelijk ontwikkelde embryo te gebruiken. Dit ook omdat het onze eerste poging was en een tweeling meer kans op complicaties geeft. Op dinsdag bleek echter dat er 3 bevruchtingen waren gelukt waarvan 2 topkwaliteit embryo’s en 1 van goede kwaliteit. In overleg met Dr. Cem en Dr. Arzu werd besloten om op woensdag (dag 3) toch 2 embryo’s terug te plaatsen om de kans van slagen te vergroten. Dr. Cem gaf aan dat de kans van slagen 50% was, bij een zwangerschap zou de kans op een 1-ling 80% zijn, een 2-ling 10%. We besloten de gok te wagen. De terugplaatsing verliep volledig pijnloos, veel drinken vooraf en dan zo relaxed mogelijk gaan liggen. Wederom stond Dayon mij volledig bij en was iedereen in de operatiekamer ongelofelijk lief. Binnen een paar minuten was het gebeurd en mocht ik gaan rusten. Het voelde heel bijzonder. We konden, nu de terugplaatsing was gedaan, eerder naar huis dan verwacht en waren donderdag weer heerlijk in ons eigen huisje. Het wachten tot 12 dagen later was begonnen. We vonden het spannend maar probeerden zo normaal mogelijk ons leven weer op te pakken. Het voelde fijn om weer in een ritme te komen en dit werkte bovendien wat afleidend.
Op 12 november (D-Day!) mochten wij naar de huisarts voor een bloedonderzoek op HCG (zwangerschapshormoon) waarde. Die bleek 208 HCG te zijn…we waren zwanger! Een week later hebben we de test nog eens laten doen, toen was de waarde opgelopen tot 5813 HCG, het stond nu vast dat er een hechting was. In week 7, op 29 november, mochten we de eerste echo doen bij de gynaecoloog en wonder boven wonder zagen we 1 klein ‘’pindanootje’’ van 1 cm met een razende hartslag! We waren in de wolken… Inmiddels zijn we in week 10 aangekomen en hebben we bijna de 2de echo. Daarin gaan we zien of ons ‘’pindanootje’’ een goede nekplooimeeting heeft en verder groeit zoals het hoort. Allemaal enorm bijzonder en spannend. Wij zijn voor nu in ieder geval een trotse aanstaande papa en mama!
Al bij al zijn wij het bewijs dat: de medicatie enorm meeviel, ik was enkel soms moe en had wat spierpijn; de omgeving prachtig was en ons super ontspannen maakte; de service van alle kanten top was, we voelden ons als VIP’s; de medische behandeling van topkwaliteit was, ook vanwege de Assisted Hatching en IMSI optie die in Nederland niet overal beschikbaar is. Wij kunnen iedereen aanraden om via Human First een IVF(-ICSI) traject in te zetten. Het ontzorgt jou daar waar jij al genoeg aan je hoofd hebt, het geeft lucht en maakt dat je ontspannend dit toch al lastige traject kan afleggen. Ook als het de eerste keer is en je niet gelukkig wordt van de helaas vaak aflatende service en langdurige trajecten in Nederlandse ziekenhuizen. Maak van een naar bericht een bijzondere ervaring…
Groetjes van een papa en mama in spé. Johan & Inge