Ongeveer 3 jaar geleden was het tijd voor een kijkoperatie. Toen bleek dat ik endometriose heb en dat dat het zwanger worden behoorlijk kan bemoeilijken. En dat bleek, want we probeerden al 2 jaar papa en mama te worden. Eerst een naaldenfobie overwonnen door psychotherapie en daarna begonnen met IUI. Uiteindelijk 3 x IUI gehad, zonder succes. Besloten werd om over te gaan op IVF/ICSI. 1e poging IVF hebben ze toch wat steekjes laten vallen waardoor het misging. 2e keer ICSI, maar ook daar ging de behandeling niet voorspoedig. Het resultaat was nog steeds: niet zwanger.

Wij wilden graag een kleine. In Nederland kregen wij te maken met wachtlijsten IVF/ICSI. Dit leverde voor ons de nodige spanningen op…….. Toen wij per toeval de site van Human First tegen kwamen, waren wij eerst sceptisch. Kloppen die verhalen wel, hoe is de kwaliteit, enzovoort. Wij hebben veel gelezen en kwamen er achter dat de kwaliteit van de medische zorg in Turkije heel goed was. Dus hebben wij de stap genomen. In Nederland zijn wij vervolgens niet verder gegaan. We hebben dus nog nooit een behandeling hier gehad.

Omdat wij al jaren een kinderwens niet in vervulling zagen gaan, zijn wij in contact getreden met onze huisarts. We hebben ons probleem voorgelegd en zei adviseerde om ons te laten onderzoeken door één van de fertiliteitcentra in het land. Na een, naar wij dachten, een geschikte keus gemaakt te hebben zijn wij in contact getreden met het ziekenhuis.

De eerste afspraak was snel gemaakt. Na een gesprek met een arts in opleiding, is er begonnen met het doen van de eerste onderzoeken bij mij (vrouw). De maanden verstreken en uit de uitslagen van de diverse testen bleek dat het probleem niet bij mij lag, ik was gezond luide de uitspraak.

Het onderzoek begon bij mijn man. Mijn man, rookt, lust een borrel en is zwaar gebouwd, dus de ideale patiënt van het onderzoekend en in opleiding zijnd medisch personeel. 

Zwanger van een tweeling met Human First,  juni 2008

Uitslag ziekenhuis Nederland

Nadat mijn man en ik drie jaar aan het proberen waren om kinderen te krijgen, hoorden wij van de gynaecoloog dat wij geen kinderen konden krijgen op een normale manier. Dit was wel al snel bekend nadat wij ons hadden getest. Mijn man heeft toen nog in Nederland een biopsie laten doen en toen kregen we weer een negatief bericht: het lag dus aan mijn man en we hadden met IVF misschien nog een kans van 20 procent gaf de gynaecoloog aan. Wij waren hier wel erg verdrietig om maar gaven de moed niet op want ook al is het maar 20 procent dat betekent dat er toch nog een kans is. Onze gynaecoloog gaf aan dat wij mochten kiezen waar wij een IVF behandeling zouden kunnen laten doen, dat was in Nederland zelf, in België of in Turkije. Wij hadden gehoord dat in Turkije de meeste kans van slagen is bij een IVF behandeling.