Al 10 jaar hebben mijn man en ik een grote kinderwens. Na 7 jaar tevergeefs proberen besloten we het fertiliteitstraject in het plaatselijke ziekenhuis in te gaan. Er volgden diverse onderzoeken en de conclusie was: alles is goed met jullie. Dus bleef het 2 jaar bij follikelmetingen omdat mijn menstruatie niet heel regelmatig was. Na 2 jaar gaven we aan dat we een stap verder wilden gaan, maar dat waren de artsen niet met ons eens; ik was nog jong en moest eerst maar 10 kilo afvallen, ik was op dat moment al 30 jaar en voor mijn gevoel niet ontzettend jong.

Ons verhaal begon net als vele andere met een sterke kinderwens, na het stoppen met de pil liet deze wens op zich wachten. Waarbij we eerste instantie allebei nuchter en rustig bleven, werd onze wens met de dag groter. Na 9 maanden besloten we dan ook langs de huisarts te gaan, na een aantal onderzoeken werd ons verteld dat de zaad van mijn partner erg slecht was en dat de kans dat we ouders zouden worden erg klein was. Onze wereld stortte op dat moment in, zonder verdere uitleg of begeleiding zijn we op eigen houtje ons leven voortgaan zetten.

Mijn man en ik zijn al zo'n twaalf jaar samen en na ons trouwen in 2013 waren we serieus over kinderen. Omdat ik altijd angstig ben wat betreft ziekenhuizen, klinieken, naalden en onderzoeken, heeft het uiteindelijk twee jaar geduurd voor ik aan mezelf toe gaf dat ik toch echt een kijkoperatie nodig had om te weten wáárom ik maar niet zwanger raakte. Inmiddels was ik toch al 37 en wilde ook niet te lang blijven aanmodderen.

Omdat ik nieuwsgierig was naar IVF surfde ik wat op het internet en kwam ik als vanzelf op Human First IVF uit. Ik vond de site heel duidelijk en zag het informatie filmpje (in het Turks) over de gang van zaken. In de film was Dr. Cem aan het woord, de hoofdarts. Zodra ik hem zag wist ik; ''Ik ken jou.'' Hoe gek dat ook klinkt. Ik had er direct een vertrouwd gevoel bij. En dat voor iemand die als de dood is voor alles dat met ziekenhuizen te maken heeft!