Mijn man en ik zijn al zo'n twaalf jaar samen en na ons trouwen in 2013 waren we serieus over kinderen. Omdat ik altijd angstig ben wat betreft ziekenhuizen, klinieken, naalden en onderzoeken, heeft het uiteindelijk twee jaar geduurd voor ik aan mezelf toe gaf dat ik toch echt een kijkoperatie nodig had om te weten wáárom ik maar niet zwanger raakte. Inmiddels was ik toch al 37 en wilde ook niet te lang blijven aanmodderen.

Omdat ik nieuwsgierig was naar IVF surfde ik wat op het internet en kwam ik als vanzelf op Human First IVF uit. Ik vond de site heel duidelijk en zag het informatie filmpje (in het Turks) over de gang van zaken. In de film was Dr. Cem aan het woord, de hoofdarts. Zodra ik hem zag wist ik; ''Ik ken jou.'' Hoe gek dat ook klinkt. Ik had er direct een vertrouwd gevoel bij. En dat voor iemand die als de dood is voor alles dat met ziekenhuizen te maken heeft!

Ons verhaal begon net als vele andere met een sterke kinderwens, na het stoppen met de pil liet deze wens op zich wachten. Waarbij we eerste instantie allebei nuchter en rustig bleven, werd onze wens met de dag groter. Na 9 maanden besloten we dan ook langs de huisarts te gaan, na een aantal onderzoeken werd ons verteld dat de zaad van mijn partner erg slecht was en dat de kans dat we ouders zouden worden erg klein was. Onze wereld stortte op dat moment in, zonder verdere uitleg of begeleiding zijn we op eigen houtje ons leven voortgaan zetten.

In maart 2016 hebben mijn man en ik, na 3 jaar in een Nederlands ziekenhuis voor een ICSI-traject in behandeling te zijn, besloten het traject voort te zetten in het Memorial kliniek in Turkije, Istanbul. In het Nederlandse ziekenhuis voelden mijn man en ik ons niet serieus en persoonlijk behandeld. Meerdere terugplaatsingen met veel pijn en zelfs een hysteroscopisch onderzoek met veel pijn die (in eerste instantie zonder verdoving) was. Na te veel pijn te hebben, besloten de gynaecologen bij mij onder algehele narcose de hysteroscopie uit te voeren. Na 3 jaar geen enkel positief resultaat van zwangerschap door grotendeels belemmering van vleesbomen in de baarmoeder en in behandeling te zijn door verschillende gynaecologen in opleiding, hebben mijn man en ik besloten onze derde poging voort te zetten in Turkije.