Wij waren nog maar twee jaar getrouwd, maar kwamen er vrij wel snel achter dat zwanger worden op een gewone manier er voor ons helaas niet in zat. Er is ons destijds ook meteen verteld dat zwanger worden voor ons alleen via ivf kon plaats vinden.

Na een paar dagen bekomen van de schrik en ongeloof, twijfelde wij geen moment en maakte ik meteen een afspraak in het ziekenhuis hier in Nederland, vanaf het moment dat wij daar in de wachtkamer aan het wachten waren voelde wij ons absoluut niet op ons gemak, wij voelde ons letterlijk een nummertje.. tijdens het gesprek met de gynaecoloog gaf ze meteen aan dat wij op een wachtlijst zouden komen omdat ik nog jong ben, en mijn man moest eerst gaan stoppen met roken in die tussentijd moesten wij het gewoon door proberen.. mijn man en ik keken elkaar aan en wisten niet wat we hoorden.. mijn man stond op bedankte de gynaecoloog voor haar tijd en wij zijn opgestapt.

Na jaren lang klachten te hebben rondom mijn menstruatie en vaak naar de dokter geweest ben, ben ik in november 2017 erachter gekomen dat ik endometriose heb. Hier kwamen ze achter omdat ik een cyste had van bijna 8 cm en dit met spoed verwijderd moest worden. Tijdens de operatie zijn ze er dus achter gekomen dat ik endometriose heb. Eindelijk een diagnose, maar ook een grote onzekerheid of ik wel of geen kinderen kon krijgen. Mijn man en ik waren toen al ruim een half jaar bezig. Uiteindelijk zijn wij pas in 2019 naar de kliniek in Hengelo gegaan. Hier zijn we begonnen met ivf. Na vele negatieve verhalen te hebben gehoord, wilden we zelf toch een gokje wagen. Helaas kunnen wij ook zeggen dat wij hier een hele negatieve ervaring aan hebben over gehouden. Ziekenhuis in en uit, overstimulatie, gezien worden als een nummertje, brutaal personeel. Het is al een emotioneel traject en dit alles erbij maakte het niet makkelijker.