Verslag van onze reis

Ongeveer 3 jaar geleden was het tijd voor een kijkoperatie. Toen bleek dat ik endometriose heb en dat dat het zwanger worden behoorlijk kan bemoeilijken. En dat bleek, want we probeerden al 2 jaar papa en mama te worden. Eerst een naaldenfobie overwonnen door psychotherapie en daarna begonnen met IUI. Uiteindelijk 3 x IUI gehad, zonder succes. Besloten werd om over te gaan op IVF/ICSI. 1e poging IVF hebben ze toch wat steekjes laten vallen waardoor het misging. 2e keer ICSI, maar ook daar ging de behandeling niet voorspoedig. Het resultaat was nog steeds: niet zwanger.

Toen hoorden we dat er de laatste tijd toch wel veel mensen met dit soort problemen naar Turkije gaan. Onze eerste reactie was: NAAR TURKIJE???? Doei! Dat gaan we niet doen........Maar de interesse en nieuwsgierigheid was toch een beetje aangewakkerd, want 's avonds zat ik op het internet. Zodoende kwam ik al heel snel op de website van Human First terecht en dat zag er toch wel netjes en zelfs een beetje hoopgevend uit..... De volgende ochtend toch maar gebeld met het kantoor van Human First. Dat gesprek heeft uiteindelijk 3 x zo lang geduurd dan een consult in het ziekenhuis ooit geduurd heeft! Ik kreeg uitgebreid antwoord op al mijn vragen en mijn vertrouwen in deze organisatie stond vast: Wij gaan naar Turkije!! Onze verzekering zou de 3e poging nog vergoeden (de behandeling en de medicijnen), ook al deden we die poging in Turkije! We wilden toch nog op vakantie, dus waarom niet? Binnen 2 maanden was alles geregeld en stonden wij met onze koffers op de luchthaven.

We kwamen aan tijdens de suikerfeesten. Onze gastvrouw kwam ons ophalen bij onze accommodatie en we gingen samen naar de kliniek. Die bleek speciaal voor ons open te zijn, omdat het eigenlijk nog een nationale feestdag was!!! Dan voel je je toch wel een beetje schuldig, maar er was een hartelijk ontvangst! Eerst een gesprek met de arts gehad en daarna de behandeling gestart. 's Avonds moesten we meteen beginnen met hormonen spuiten, maar dat waren we ondertussen wel gewend.

Het verliep allemaal erg soepel en relaxed: om de dag, of om de 2 dagen, op controle en daarnaast konden we gewoon vakantie vieren. Het centrum in, keertje uit eten, keertje naar de bioscoop, er is echt genoeg te doen in Istanbul!

In de kliniek nam de arts enorm de tijd om alle vragen te beantwoorden en ook de controles werden op een prettige manier en erg uitvoerig gedaan. Super hygiënisch ook. Alleen dat al was een enorm pluspunt in vergelijking met het ziekenhuis in Breda. Ook al maak je daar een afspraak, vervolgens zaten we vaak nog erg lang te wachten in de wachtkamer. In Istanbul verliep de planning een stuk beter, vaak konden we meteen doorlopen. En ook een enorme opluchting dat er eindelijk eens naar je geluisterd wordt!

De punctie heb ik onder narcose ondergaan; mijn fobie voor naalden is nog steeds op de achtergrond aanwezig en dit had ik nooit bij bewustzijn kunnen doen. Ook hier waren de zusters erg lief. Omdat ik zo bang was, mocht ook de gastvrouw met me mee de o.k. op, zij mocht mijn hand vasthouden en dat heeft ze prima gedaan :-) Trouwens ook bij het bloedprikken.

Resultaat was goed: 12 eicellen en ze zagen er allemaal goed uit. Nu moest mijn man aan het werk. Hij kreeg een nette kamer en een potje waar de zaadjes in moesten. Zodra hij klaar was, kon hij het potje voor een luikje zetten en op een belletje drukken. Hij kon dan meteen vertrekken en iemand kwam het potje halen. Allemaal wel spannend natuurlijk, maar toch ook een beetje grappig: 'het leek het luikje wel van de afhaal- Chinees'.

Nu moesten we afwachten wat er in het lab zou gebeuren, we zouden de volgende dag al gebeld worden. En ja, de volgende ochtend werden we gebeld door de gastvrouw: alle 12 eicellen waren bevrucht en het zag er goed uit!! Dit hadden we echt niet verwacht na de teleurstellende resultaten in Nederland! Dit gaf echt hoop, maar we moesten toch nog even geduld hebben. Na 3 dagen bleken alle eicellen nog steeds een erg goede kwaliteit te hebben en de arts wilde graag wachten met de terugplaatsing tot de 5e dag. Hierdoor zouden de sterkste embryo's overblijven voor de terugplaatsing.

Op de 5e dag voor de terugplaatsing eerst een gesprek met de arts gehad. Door de voorgaande mislukte pogingen kregen we toestemming om 3 embryo's terug te plaatsen, maar we moesten rekening houden met een twee-ling of zelfs een drie-ling. We hadden 10% kans op een drieling, waar we wel even van schrokken, maar toch besloten we dat te doen. Dit was immers onze laatste kans om zwanger te worden, hierna zou echt het doek voor ons vallen.

Dezelfde dag van de terugplaatsing vlogen we weer terug, en toen werd het echt zwaar: wachten, wachten, wachten. Wat duurden deze dagen lang. En wat hadden we veel hoop door de goede resultaten!

Ik mocht op een zaterdag een test doen: Zwanger!!!!! De afgelopen jaren heel wat van die strips versleten, maar is het nu dan echt raak?! Kon het nog niet helemaal geloven.

Op maandag de bloedtest: ja, echt hartstikke zwanger! Help, wat eng....

Bij 7 weken de eerste controle in het ziekenhuis: we zagen het meteen: het zijn er 2! We waren erg blij maar toch ook terughoudend. Eerst de 12 weken maar eens voorbij zien te komen. Het muurtje wat we om ons heen hadden opgebouwd ter bescherming voor teleurstelling, stond nog behoorlijk stevig....

Ondertussen zijn we 17 weken zwanger, en zijn we overgestapt naar het ziekenhuis in Roosendaal. Dat is voor ons ook al een hele verbetering en nu hebben we er vertrouwen in dat alles wel goed komt. Maar of we in net zulke goede handen zijn als in Turkije.....? We zullen het zien. Wij zijn in ieder geval heel blij dat we zijn gegaan, al was het alleen al om te ervaren dat het ook anders kan. En nu met dit resultaat, ons geluk kan niet op!

Heel veel sterkte aan iedereen bij wie het zwanger worden ook niet vanzelf gaat!