Mijn man en ik zijn al zo'n twaalf jaar samen en na ons trouwen in 2013 waren we serieus over kinderen. Omdat ik altijd angstig ben wat betreft ziekenhuizen, klinieken, naalden en onderzoeken, heeft het uiteindelijk twee jaar geduurd voor ik aan mezelf toe gaf dat ik toch echt een kijkoperatie nodig had om te weten wáárom ik maar niet zwanger raakte. Inmiddels was ik toch al 37 en wilde ook niet te lang blijven aanmodderen.
Omdat ik nieuwsgierig was naar IVF surfde ik wat op het internet en kwam ik als vanzelf op Human First IVF uit. Ik vond de site heel duidelijk en zag het informatie filmpje (in het Turks) over de gang van zaken. In de film was Dr. Cem aan het woord, de hoofdarts. Zodra ik hem zag wist ik; ''Ik ken jou.'' Hoe gek dat ook klinkt. Ik had er direct een vertrouwd gevoel bij. En dat voor iemand die als de dood is voor alles dat met ziekenhuizen te maken heeft!
Met veel geluk werd ik na zes weken van aanmelding in Nederland al geopereerd. Een operatie waar vijf maanden wachttijd voor stond. De diagnose na operatie was een aantal verklevingen en endometriose (baarmoederslijmvlies dat zich aan de buitenkant van de baarmoeder bevindt in plaats van aan de binnenkant, een veel voorkomend probleem wat ervoor kan zorgen dat zwangerschap bemoeilijkt wordt). Beide hebben ze tijdens de operatie verholpen. Tevens leek één van mijn eileiders iets verstopt, maar dat zou niet een groot probleem vormen bij een natuurlijke zwangerschap. Ik had met één eileider nog makkelijk 80% kans op een natuurlijke zwangerschap. Ik was dus prima in orde en besloot ons nog een half jaar te geven om zwanger te worden en anders zouden we in december naar Turkije afreizen.
IVF in Nederland was voor ons geen optie. Al was het onze eerste keer. De horrorverhalen over de pijnlijke punctie (het verwijderen van de aangemaakte follikels) en de ellenlange wachttijden zagen wij niet zitten. Bovendien ben ik van mening dat vrouwen anno 2017 met alle ontwikkelingen en kennis van dien helemaal geen pijn hoeven lijden. Gelukkig is dit een mening welke (bijna overal) in het buitenland gedeeld wordt. Alleen in Nederland krijgt men weinig pijnstilling en ben je minder baas over je eigen lichaam en proces en meer overgeleverd aan alle regeltjes die men hier voor je heeft bedacht. Bovendien voeren artsen in Turkije handelingen uit tijdens het IVF proces welke we hier in Nederland níet standaard uitvoeren (of niet vergoeden). Ik geloof dat ze er in Turkije meer aan doen om een zwangerschap tot stand te brengen dan de artsen in Nederland. Die gaan pas écht technieken uitvoeren om succes te verhogen na de zoveelste (pijnlijke) poging tot IVF.
Tussendoor sprak ik per toeval mijn Turkse vriendin van 40 wonende in Istanbul die ook twee jaar geprobeerd had zwanger te worden en besloot naar het Memorial (Europese kant van Istanbul), er zijn meerdere Memorials in Turkije) te gaan voor IVF. Zij kreeg na de eerste poging een gezonde tweeling. Tevens sprak ik een kennis in Nederland die óók in het Memorial (Aziatische kant van Istanbul) via Human First was geholpen en zij was na de eerste keer in verwachting van een gezonde zoon. Terwijl zij in Nederland maar 20% kans kregen op een zwangerschap. De tekenen om naar Istanbul te gaan (in mijn geval naar Dr. Cem aan de Aziatische kant van Istanbul) werden steeds duidelijker.
Ik belde het nummer in Rotterdam dat aangegeven staat op de website van Human First IVF. Een paar dagen later werd ik teruggebeld. Omdat wij zo snel mogelijk wilden beginnen vertelde de vriendelijke dame me dat dat kon vanaf eerste dag menstruatie. Dat was twee weken later. Lekker snel! Ik stuurde mijn medische dossier op zodat de artsen in Turkije een behandelplan konden maken. Wij kozen voor één week in Turkije en de eerste week in Nederland hormonen spuiten.
Omdat de hormonen waren voorgeschreven door een Turkse arts kreeg ik ze in eerste instantie niet mee van de apotheek in het ziekenhuis. De dame tipte me dat als mijn Nederlandse huisarts het recept zou schrijven ik het wel mee kreeg. Omdat mijn arts van dit hele traject wist heeft hij op dat moment het recept uitgeschreven en gefaxt naar het ziekenhuis. Zo kreeg ik alles mee. Ik moest wel vooraf afrekenen en later zou ik het kunnen declareren bij mijn verzekering. Dus let erop dat je het recept maar meteen in het Nederlands laat maken.
Zes dagen kleine prikjes verder en twee keer een echo in Nederland (bij een gynaecoloog waar de kliniek mee samenwerkt) om de follikels te tellen en te meten, vertrokken we naar Istanbul waar we werden opgewacht door de chauffeur die ons die week naar elke ziekenhuis afspraak zou rijden. We verbleven in een prima hotel en de volgende ochtend werden we door de chauffeur en de Nederlandse gastvrouw aldaar, die al jaren in Istanbul woont, opgehaald voor het eerste bezoek aan Dr. Cem.
Dr. Cem bekeek ons dossier nog eens en we spraken de procedure door. Hij controleerde de follikels door een inwendige echo. Welke trouwens, net zoals de punctie en terugplaatsing, zeer discreet werd gedaan. Je wordt als vrouw op een echo of punctie voorbereid door enkel dames die alles wat niet ontbloot hoeft te liggen afdekken en afplakken zodat je je niet zo ongemakkelijk voelt. Je ligt daar al zo kwetsbaar. Tevens komen er nooit assistent artsen of leerlingen meekijken zoals in Nederland vaak wel het geval is. Daar lijkt elke voorbijganger wel even mee te mogen kijken tussen je benen om er wat van te leren. Daar hou ik niet van. Afijn, je zult zien dat je in Istanbul met alle respect behandeld wordt door immens vriendelijk personeel.
Twee dagen later zou de punctie, uiteraard onder narcose, plaatsvinden. Die ochtend drink je vooraf veel water zodat je een volle blaas hebt wat de arts helpt om alle eitjes goed te kunnen zien die aangeprikt moeten worden. Ik kwam de ruimte binnen waar ik door vier vriendelijke dames werd geholpen en bedekt waar nodig. Dr. Cem kwam er als laatst aan te pas. De Nederlandse gastvrouw was erbij om eventueel te vertalen en te steunen. je man is hier niet bij, die wacht op de gang en moet zijn sperma daar inleveren. Ik kreeg een kapje op mijn mond en neus en voor ik het wist sliep ik. Ik denk dat ik een half uurtje later wakker werd en je voelt dan wat menstruatiepijn waar je pijnstilling voor krijgt. Dus dat was na een paar minuten over. Drie dagen later waren twee embryo's sterk genoeg voor terugplaatsing dus daar gingen we voor. Van de terugplaatsing voel je werkelijk niets! Het was in een minuut gedaan en je kunt meekijken op het scherm terwijl de arts uitleg geeft. Achteraf gezien was dit wellicht nog het mooiste moment. Je ziet een zwart vlekje in je baarmoeder ineens wit worden! Alsof het licht er aan gaat. Dat is het leven dat de arts in je plaatst. Geweldig! Daarna mag je afrekenen en mag je terug naar het hotel en als je wilt mag je zelfs direct terugvliegen naar huis. Wij zijn nog rustig een nachtje gebleven en zijn de volgende naar Nederland terug gevlogen.
Ik heb geprobeerd een korte versie te tikken voor diegene die overweegt naar Istanbul af te reizen. Ik kan je alleen maar zeggen wat de mensen die ik gesproken voordat ik ging mij ook hebben gezegd; ''Laat al je angsten gaan en ga gewoon! Het valt alles mee en voor je het weet ben je zwanger!''. Wij vertrokken 11 december 2016 naar Istanbul en ik deed een positieve zwangerschapstest op 30 december. In een paar weken tijd hebben wij gerealiseerd wat je in Nederland wellicht pas in maanden of zelfs jaren kunt doen en dan nog in alles comfort ook. Afhankelijk van de medische complicaties die je hebt, valt de prijs voor dit alles reuze mee! En voor iemand die angst heeft voor ziekenhuizen sluit ik af met; ''Ik zou het zonder te knipperen zó nog een keer doen!''
Veel geluk!
Moeder van een zeer gewilde dochter