Omdat wij al jaren een kinderwens niet in vervulling zagen gaan, zijn wij in contact getreden met onze huisarts. We hebben ons probleem voorgelegd en zei adviseerde om ons te laten onderzoeken door één van de fertiliteitcentra in het land. Na een, naar wij dachten, een geschikte keus gemaakt te hebben zijn wij in contact getreden met het ziekenhuis.
De eerste afspraak was snel gemaakt. Na een gesprek met een arts in opleiding, is er begonnen met het doen van de eerste onderzoeken bij mij (vrouw). De maanden verstreken en uit de uitslagen van de diverse testen bleek dat het probleem niet bij mij lag, ik was gezond luide de uitspraak.
Het onderzoek begon bij mijn man. Mijn man, rookt, lust een borrel en is zwaar gebouwd, dus de ideale patiënt van het onderzoekend en in opleiding zijnd medisch personeel.
Na drie kwart jaar onderzoek bij mijn man, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, kwam het verlossende woord eruit. Het lag aan mijn man. Eindelijk wisten we waar we aan toe waren. Ons werd medegedeeld, dat het op een “normale manier” bijna uitgesloten was om zwanger te raken. De enige mogelijkheid zou zijn een IVF bevruchting eigenlijk zou dat ook weinig heil brengen en moesten we denken aan ICSI. Nu had ik al het één en ander via internet gelezen, dus wist ik wat dit voor ingreep zou zijn.
De vervolgvraag die ik aan de arts stelde was, hoe snel en hoe gaan we het aanpakken, we waren immers al een jaar bezig.. Het advies van de arts was dat mijn man eerst maar eens gezonder moest gaan leven, 50 kg afvallen, stoppen met roken etc… en dan moesten we over een half jaar maar weer eens terug komen om verder te kijken. 50 kg in een half jaar vroeg ik.. “nou, 35 kg is ook goed”
Teleurgesteld verlieten we het ziekenhuis, een heel jaar lang onderzoeken en dan tot de conclusie komen, dat mijn man te zwaar is.. Nou, ik weet zeker dat dat een jaar geleden ook wel was opgevallen. We waren zo teleurgesteld in de medische staf van het ziekenhuis, dat we ons meteen gingen afvragen, hou dit nou kon, in het eerste gesprek werd ons verteld dat roken de kwaliteit van het sperma zou aantasten, maar overgewicht geen probleem (voor een kinderwens) hoefde te zijn… e vraag die meteen in ons opkwam was, kunnen we niet ergens anders naar toe, desnoods een privé kliniek, ik had ooit wel eens wat gelezen over Turkije… Nee, daar waren we niet aan toe.
Drie kwart jaar later, mijn man inmiddels gestopt met roken en 12 kg afgevallen, ja het ging allemaal tergend langzaam, kwam ik thuis en melde mijn man me dat hij contact had gezocht met Human First IVF. Hij had allemaal informatie ingewonnen over een ICSI behandeling in Turkije. Hij was zo enthousiast geworden na het gesprek met de juffrouw van Human First, dat ik meteen allemaal informatie moest gaan mailen. Het was oktober en gekscherend zeiden we tegen elkaar, januari zou ons wel goed uitkomen om voor een behandeling te gaan… Niet wetende dat het ook echt kon in januari. We stonden echt perplex.
We moesten ons medisch dossier (de relevante onderzoeken) mailen naar Human First en dan zou er met de dokter in Turkije overlegd worden, hoe nu verder. Het opvragen van het dossier bij ons ziekenhuis duurde 2 maanden. Na alles gemaild te hebben naar Human First, kregen we te horen dat de arts in Turkije geen enkel probleem zag. et kon beginnen. Nadat we onze ouders hadden ingelicht gingen we voor 17 dagen op reis richting Istanbul. De reis verliep voorspoedig en eenmaal aangekomen, werden we keurig opgewacht door een medewerker van het hotel. Het hotel (een uitstekend middenklasse hotel) ligt midden in het oude centrum van Istanbul. Deze fantastische stad heeft zoveel indrukken bij ons achter gelaten, dat we bijna vergeten zijn waar we voor zijn gekomen.
De volgende dag kwam onze begeleidster (Nederlandstalig) ons ophalen om voor de eerste keer naar de kliniek te gaan. De begeleidster is echt een aanrader, niet alleen om je te begeleiden naar de kliniek, het is immers een aardige reis door deze drukke stad, maar ook om al je vragen te beantwoorden. Is het niet om de behandeling, dan wel om je informatie te geven over de stad, of om mijn man te begeleiden naar de tandarts, om zijn vulling te repareren.
De begeleidster komt om de dag (je gaat in het begin om de dag naar de kliniek). Uiteraard kun je haar altijd bellen. Wij hadden zo een leuke band met haar, dat we ook na het bezoek wat gingen drinken, allemaal heel relaxt. e kliniek, welke zeer goed bekent staat, staat de afdeling fertiliteit onderleiding van Dr. Cem. Deze dokter staat zo goed bekent, dat mensen uit heel Europa hem weten te vinden. Bij de kliniek aangekomen werden we zeer goed opgevangen door het team. Heel lief, heel zorgzaam. Meteen werd er bij mij een inwendige echo gemaakt door Dr. Deniz. Zij en Dr. Cem zijn de artsen die zich bezig houden met de behandelingen. Wat bleek, ik had een cyste op 1 van mijn eileiders, iets waarop in Nederland nooit is gecontroleerd. Ik werd meteen mijn gerust gesteld en er werd mij verteld dat dit geen probleem hoefde te zijn voor de behandeling.
Meteen werd de cyclus in gang gezet, werden de medicijnen geregeld die nodig waren om eitjes te kweken. De onderzoeken verliepen voorspoedig en alles zag er goed uit. Ik had “gelukkig” nergens last van en de dagen vlogen om. Na 11 dagen werd de pickup gedaan. Er waren in totaal 10 eitjes die bevrucht konden worden. Gelukkig werd de pickup gedaan onder een plaatselijke verdoving en voelde ik bijna niets. Na de ingreep werd ik terug gebracht naar mijn (privé) kamer om uit te rusten. Ik kreeg daar een heerlijk ontbijt (ik mocht die ochtend voor de pickup niet eten). Nadat de verdoving uitgewerkt was, gingen we met z’n drieën weer terug naar het hotel.
De terugplaatsing. De dag voor de terugplaatsing werden we gebeld door onze begeleidster die ons vertelde dat er vier bevruchtingen hadden plaatsgevonden. Dit was natuurlijk fantastisch nieuws. Eenmaal in de kliniek werd besloten door de artsen om 3 embryo’s terug te plaatsen. Na de terugplaatsing kon ik weer lekker op kracht komen in de privékamer. Het zat er op, ik kreeg nog wat informatie mee van de artsen en begeleidster en een dag later vlogen we weer naar Amsterdam. Nu ging de spannende tijd beginnen. Omdat wij een week later op wintersport gingen, kon ik geen bloedtest laten doen bij de huisarts, maar heb ik een aantal zwangerschapstest aangeschaft en op aandringen van mijn man, niet te weinig (hij kijkt iets te vaak naar het TV programma Kassa).
Na 12 dagen was het eindelijk zover. En ja hoor, 4 testen (in opdracht van mijn man) gaven aan dat ik zwanger moest zijn. De ski’s heb ik meteen weer in de auto gegooid en ben niet meer uit de ski hut weggegaan. Meteen hebben we onze begeleidster gebeld in Turkije, ik had namelijk iets bloedverlies en zij heeft meteen de arts gebeld en er was niet iets waar ik me druk over hoefde te maken, dit blijkt vaker voor te komen. Terug in Nederland heb ik meteen een afspraak gemaakt met de huisarts. Deze verwees mij meteen door naar het ziekenhuis (een ander ziekenhuis dan waar we de eerste keer waren). De eerste echo werd nu gemaakt, o wat spannend…. En tot onze grote verbazing kwam de uitslag…. Een tweeling, een twee-eiige. Geweldig… Wat een nieuws.
Ik ben nu 20 weken zwanger en alles gaat voorspoedig. We zijn zo blij dat we de stap genomen hebben, we zijn echt heel blij…. 17 oktober ben ik uitgerekend. En wat betreft mijn man, die sport, drinkt minder en is aan het afvallen…
Ouders met een kinderwens...